لوبیا از ۲۲ درصد پروتئین، ۶۲ درصد قند(کربوهیدرات) از نوع نشاسته و ۲ درصد مواد چربی تشکیل شده و یکی از مقوی‌ترین حبوبات روی زمین به‌شمار می‌رود و چون مواد پروتئینی آن نسبتاً زیاد است، عده‌ای از دانشمندان آن را بمانند عدس، «گوشت فقرا» هم نامیده‌اند. زیرا «تا حدودی» می‌تواند جای خالی گوشت حیوانی را در یک برنامهٔ غذایی سالم پر کند و تا حدی همان مواد لازم در گوشت را به بدن برساند. لوبیا برای بعضی از مردم که دارای معده ضعیف هستند غذای سنگینی به‌شمار می‌رود و ممکن است به دشواری هضم شود. اما اگر چند روزی آن را در آب خیس کنند و هنگامی که لوبیا می‌خواهد جوانه بزند آن را بپزند، هم زودتر پخته می‌شود و هم سریعتر گوارده و جذب می‌گردد.
این لوبیای تازه جوانه زده، دارای ویتامین‌های گوناگون هم خواهد بود که مهم‌ترین آن‌ها عبارت‌اند از انواع ویتامین «ب» ویتامین «ث» ویتامین «د». بنا براین فواید چنین لوبیایی خیلی بیش از لوبیای خیس نشده وجوانه نزده می‌باشد. لوبیا برای مبتلایان به رماتیسم، اختلال فشارخون و بیماری‌های کلیوی خوراک سودمندی به‌شمار می‌رود. اما بعلت سرشار بودن از کربوهیدرات نشاسته، اشخاص چاق و مبتلایان به بیماری قند (دیابت) باید از مصرف زیاد آن پرهیز کنند و نیز کسانی که به بیماری نقرس دچارند یا اورهٔ خونشان بیشتر از حد طبیعی است به علت وجود پروتئین نسبتاً زیاد در لوبیا باید در مصرف آن احتیاط کنند و از لوبیای سبز استفاده نمایند.